Van mijn 23e tot mij 30e was ik op zoek naar waarom ik geen energie had en niet lekker in mijn vel zat.
In de zomer van 2007 leefde ik erop los en er leek geen eind aan te komen. Hoogtepunt na hoogtepunt volgde elkaar snel op. Veel uitgaan, veel onder de mensen en ik voelde me heel actief en creatief.
Tot ik merkte dat ik wel heel lichtgeraakt was. Excessieve vreugde, maar ook snel ruzie met mijn vrienden.
Langzaam werd ik me ervan bewust dat ik nog maar 4 uur per nacht sliep…
Ik was een beetje manisch geworden.
Zoektocht
Toen ik weer overging tot de orde van de dag om te gaan studeren, merkte ik dat ik heel moe was. Ik kwam niet meer in mijn energie. Mijn hoofd voelde bewolkt en ik ging heel veel nadenken. Zo begon mijn zoektocht naar wat er aan de hand was met mij. Te beginnen met de huisarts en al snel een psycholoog.
Wat medische tests en goedbedoelde adviezen volgden, ik begon met hardlopen.
Bij de psycholoog begreep ik alles, maar het hielp niet echt voor mijn energievraagstuk.
De jaren volgden elkaar snel op. ‘Als ik in mijn werk mijn geluk zou vinden, zou het goedkomen.’ dacht ik. Mijn eerste baan werkte ik 5 dagen in de week, de tweede 4 dagen en zo steeds minder. Ik ging naar een coach en kwam dichtbij iets wat ik dacht dat bij mij paste.
De rest van de tijd besteedde ik aan allerlei dingen uitproberen, in de hoop dat die zouden helpen. Boeken over werk en persoonlijke ontwikkeling verslinden, inspirerende filmpjes op internet kijken. Een cursus praktische filosofie en meditatie en ik begon met yoga. Mijn sociaal leven liep terug, want ik kon het tempo niet meer bijbenen…
De bodem
Op een bepaald punt keek ik naar mijzelf en zag iemand met een relatie, een fijn huis in Amsterdam, mooi werk en veel vrienden. En nog steeds voelde ik me niet fijn. Ik kwam bij een psychiater terecht en begon aan anti-depressiva. Na een aantal maanden stopte ik zonder echt een aanleiding. Ik bereikte de bodem van mijn depressie en daar zag ik dat ik zo erg mijn best had gedaan. Dat had geen zin meer besloot ik.
Keerpunt
In mijn werk had ik al geleerd om mensen die mij inspireerden te benaderen voor een kop koffie. Daar besloot ik echt open te zijn over mijn zoektocht en vroeg hen naar hun levensverhaal. Zo ontstonden inspirerende ontmoetingen en dit leidde me naar een stoelmasseur die me gunde om mijn lichaam eens echt te laten masseren. Nu leek het ‘alsof ik de wereld had gedragen’. Dat resoneerde.
Opeens vielen er puzzelstukjes in elkaar. Via een goede vriendin kreeg ik de tip van een hele goede holistisch massagetherapeut: Korrie de Vet. Een zegen.
Fysieke Depressie
Korrie masseerde mijn rug, waar ik de meeste pijn had, maar was benieuwd naar mijn buik. Mijn buik? ‘Daar is niets mis mee hoor,’ zei ik. Ze vervolgde haar sessie in mijn buikgebied en het leek wel of ik rots had ingeslikt. ‘Ik denk dat jouw depressie fysiek is.’, zei Korrie. Als dat waar zou kunnen zijn…
Terwijl ze mij in de weken erna bleef masseren en ik me steeds beter ging voelen, kwam ik via Korrie bij mesoloog, Paul Horsthuis. Hij schreef enkele middeltjes voor om mijn organen te ondersteunen en had passend voedingsadvies.
Dankzij hen begon ik stap voor stap te begrijpen waarom ik niet lekker in mijn vel zat. In mijn lichaam was iets aan de hand wat het zelf niet meer kon oplossen. Mijn lijf was verkrampt doordat het afvalstoffen niet kon afvoeren en mijn spijsvertering had alle nodige moeite om mijn voeding om te zetten in energie. Dit verklaarde waarom ik mij de-pressed voelde, be-drukt.
Na enkele sessies herinner ik me dat ik van Korrie naar huis fietste en eindelijk weer de zon op mijn huid voelde i.p.v. mezelf hoorde denken: ‘De zon schijnt.’ Ik kreeg weer het gevoel van ik leef.
Van zoeken naar onderzoeken
Zo ontstond Een Heel Leven.
Ik was niet meer op zoek, maar mocht wel blijven onderzoeken.
Iets in mijn energie stokte nog…
Maar nu had ik de weg naar de juiste mensen en manieren gevonden. Meer over het onderzoek wat ik toen nog nodig had kun je lezen bij Lichaamswerk.
En dankzij de zoektocht kwam ik op mijn matje uit bij mijn eigen werk: Coaching.